Les grandes étapes urbanistiques dans la capitale belge depuis 1910 et l'inauguration de l'Exposition internationale jusqu'au XXIe siècle et le réaménagement de la rue de la Loi en passant par les grands travaux qui ont suivi la crise de 1929 (jonction Nord-Midi, bibliothèque Albert Ier, etc.) ou la bruxellisation des années 1950 et 1960. ©Electre 2024

Brussel, de lente van 1910. Drie gebeurtenissen. De inhuldiging van de Wereldtentoonstelling op het plateau van de Solbosch, tegenover het Terkamerenbos. De openstelling voor het publiek van de prachtige tuin van de Kunstberg, een pareltje van groen dat het centrum van de stad met de rand verbindt. De voltooiing van de woning van Adolphe Stoclet, volgens de plannen van Josef Hoffmann, geeft een frisse toets aan de Weense Secession. Er breekt een nieuw tijdperk aan voor de hoofdstad, dat door de Grote Oorlog al snel naar de achtergrond wordt verdreven. Na het einde van het conflict werd een strook van tuinsteden aangelegd, aangepast aan de Belgische context volgens een sociaal en economisch concept dat vanuit Engeland werd overgebracht. De wet op de mede-eigendom die in 1924 werd gestemd, bemoedigt de bouw van gebouwen aan die in appartementen worden verkocht en die opgaan in een stedelijk landschap dat voornamelijk uit woningen bestaat. Om de effecten van de economische crisis, veroorzaakt door de crash van 1929 tegen te gaan, begint de overheid met een aantal grote werkzaamheden (spoorwegverbinding Noord-Zuid, Bibliotheek Albert I...) en de gemeenten organiseren architectuur-wedstrijden. De architecten werken vaak adembenemende projecten uit, voor de Kunstberg, de omgeving van de kathedraal en de stations. Opnieuw een onderbreking door een oorlog. 1950 Brussel is bereid zijn openbare ruimtes en wijken op te offeren voor de komst van de auto en Expo 58 zorgt voor vernieuwd enthousiasme voor het concept van stedelijke snelwegen. Een oxymoron die te gronde ligt aan het proces van de Verbrusseling, of de verwoesting van een stad in vredestijd. Mei 68. De Brusselaars worden wakker, hebben bezwaar tegen de stedenbouw van de tabula rasa, ze eisen en krijgen ook, dankzij de opdeling in gewesten, meer transparantie in de stedenbouwkundige beslissingen. Europa en de hogesnelheidstreinen doen een kosmopolitische wind door de stad waaien. Grote Europese architecten en kunstenaars worden uitgenodigd om de wonden te komen verzorgen die veroorzaakt werden door jaren van stedenbouwkundige onverschilligheid. Via de wijkcontracten zetten jonge architecten zich tegelijkertijd in om het stadsweefsel te herstellen.

100 jaar stedenbouw, verteld aan de hand van originele documenten, die vaak voor het eerst worden getoond en die afkomstig zijn uit de collecties van de Archives d'Architecture Moderne.